Rozdział 24

Z dedykacją dla ekipy Żeromek tv i naszych chłopaków,

którzy w nas nie wierzą, że damy radę ;*

*Następnego dnia*

Sophia obudziła się kiedy Bartek jeszcze smacznie spał. Spojrzała na niego, kolejny raz spał na podłodze. Znowu zadzwonił telefon, tym razem usłyszała:

-Z dwóch sióstr została jedna i zostanie i zero

-Słucham?!

W odpowiedzi usłyszała tylko mroczny i mrożący krew w żyłach śmiech, po czym dzwoniący rozłączył się. Dopiero teraz zauważyła, że obudziła Bartka

-Przepraszam

-Co się stało? -spytał zaspany

-Nic takiego. Tata dzwonił i tyle -okłamała go

Postanowiła, ze nic mu nie powie. Inaczej postawiłby przy niej z 100 żołnierzy, czołg i Bóg jedyny wie co jeszcze. On również wiedział, że ona kłamie. Od razu to rozpoznał, jednak nie chciał się kłócić. Wyjął czarne pudełko i jej podał

-Proszę

-Dziękuje

Otworzyła powoli je i wyjęła z niego czarną sukienkę

-Jejku dziękuje -przytuliła się do niego

-Idź ją ubierz

Po 10 minutach wyszła z toalety ubrana w nią

-Wyglądasz prześlicznie -okręcił ją -i tak apetycznie

-Idź lepiej zjedz  śniadanie a nie baw się w kanibala

Wybuchnął śmiechem

***

Sophia stała przytulona do Bartka, płakała. Właśnie zakopywali trumnę z ciałem jej ukochanej siostrzyczki. Osoby z którą się wychowywała, którą kochała ponad życie, z którą zawsze mogła o wszystkim porozmawiać. Nie wyobrażała sobie, ze mogło by jej nie być na jej ślubie. Nie rozumiała także postawy swojego taty. Widocznie nadal nie rozumiał. On powinien być tu i wygłaszać kilka słów, zamiast niego zrobiła to Sophia. Było jej smutno, tym bardziej, że dzisiaj musieli wracać do kraju. Musiała wrócić do pracy. Gdy przysypali trumnę i wszystkie wieńce były już na grobie jak wszyscy skierowała się do wyjścia, I wtedy niespodziewanie wpadła na Krzysztofa

-Cześć

-Cześć

-Skąd ty tu?

-Przyjechałem do cioci i postanowiłem odwiedzić cmentarz -zdawało jej się, że kłamie - A ty?

-Ktoś zamordował Nici

-Oh, współczuje. Przepraszam, ale muszę już iść. -odszedł

Obserwowała go czujnie. Coś było nie tak. Przecież Krzysiek nigdy nie mówił, ze ma ciotkę w Angli. Jednak swoje przypuszczenia postanowiła zostawić dla siebie. Pojechali z Bartkiem do hotelu i się wymeldowali

-O teraz pan już jej nie niesie? -znowu przywitała ich ulubiona kobieta

-Jeżeli to sprawi pani radość to proszę -przerzucił sobie Sophi przez ramie

-Bartek debilu -uderzyła go

-Też Cię kocham -położył jej rękę na tyłku -do widzenia pani

Kobieta przecierała oczy ze zdziwienia. Pierwszy raz widziała takie coś i takich ludzi

Godzinę później byli już w samolocie

-Kocham Cię,  ale jak jeszcze raz będziesz mnie niósł to Cię zabiję, przysięgam

-Oj, ze mną nie wygrasz. Dobrze to wiesz maleńka

Cały lot się śmiali

-Odprowadzę Cię 

Uśmiechnęła się i wsiadła do auta

-To kto wtedy dzwonił?

-No mówiłam Ci, tata

-Nie kłam

-Nie kłamie

-Kłamiesz malutka

-Dzwonił ktoś i coś bełkotał i tyle

-Nie można było tak od razu? -spytał choć dobrze wiedział, że to nie była cała prawda

Dalszą drogę jechali w ciszy. Z radia leciała tylko jakaś smutna piosenka. Grała i grała aż dojechali pod jej dom. Pomógł jej z walizką

-Dziękuje. Za wszystko

-Przyjemność po mojej stronie

-Już miał iść, gdy usłyszał głos mamy Sophi

-Sophio, jesteś z Bartoszem>

-Tak, mamo

-Chodźcie tu

Spojrzeli na siebie instynktownie i poszli do salonu. Sophia bała się, ze coś się stało

-Siądźcie proszę -pan Kazimierz wskazał na fotele

Usiedli

-A więc, skoro jesteście zaręczeni to pomyśleliśmy z tatą, ze pora na ślub

-Ale ja mam żałobę, my mamy

-Po kim?

-Po mojej siostrze a waszej córce! -krzyknęła

-Jesteś naszą jedyną córką. Już ustaliliśmy datę ślubu. Nie ma odwołania -rzekł surowym tonem jej ojciec

-Ale...

-Żadnych ale!

Sophia pobiegła do siebie, jednak Bartka zatrzymał pan Kazimierz

-Rozumiem ją, ale nic już nie zrobimy

-Wiem, jednak powinniście ją wcześniej spytać o zdanie

Poszedł do niej i wszedł przez otwarte drzwi

-Knock, knock

-Wiem, że to ty

Podszedł do niej i usiadł obok

-Rozumiem, że jesteś zdenerwowana, lecz może tak miało być? I ma to swoje plusy. Szybciej zostaniesz żoną takiego palanta jak ja -spojrzał na nią - i sprawisz, że będę najszczęśliwszy na świecie

-Mmm -przytuliła się do niego - ale co na to powiedziałaby Nici?

-Cieszyłaby się razem z tobą pewnie. Termin za trzy dni. Damy radę?

-Tak, ale teraz won -wskazała na drzwi

-Co?

-Zobaczymy się za trzy dni, inaczej będziemy mieli pecha

-Oh, jakoś wytrzymam, ale musisz mnie pocałować

Pocałowali się

-Do zobaczenia malutka

Gdy wyszedł zadzwoniła do niezawodnej Sarall i poszła porozmawiać z rodzicami jeszcze raz. 

*

Kiedy stała na tarasie pijąc kawę znowu tajemniczy ktoś zadzwonił. Odebrała. To był znowu ON

-Uważaj, bo czasami spadną Ci i tej rudej włoski z głowy i nawet ten dupek Cię nie uratuje

-Pożałujesz

Znowu ten sam śmiech..........

***********************************************************************************

Cześć jeszcze raz. Tak więc wyrobiłam się i 24 ujrzy dzisiaj światło dzienne. Został zatem jeden mroczny rozdział i Epilog. Coś tam się planuje, coś się pisze, ale to jeszcze tajemnica

Płakać się chce :( :( :(
*Oraz pod ostatnim rozdziałem zadałam pytanie dodam dla ułatwienia, że jestem siódma (o ile dobrze policzyłam) i nie mam okularów

Pozdrawiam

laur_cia